Daar is Kinsale! De mist trekt op, de zon breekt door en een rotsige, kustlijn met glooiende, groene en gele velden verschijnt. Vanuit de verte zie ik ze aankomen, dolfijnen. Ze sjansen, springen en spelen op Quelinda’s boeggolf, alsof ze ons verwachten, verwelkomen. De vuurtoren verdwijnt uit het zicht en de baai opent zich. Mestgeur dringt binnen. Verderop grazen koeien. De geur van land. Wat ben ik blij!  Ooit zou ik de oceaan terug oversteken. Ik zag het als een noodzakelijk kwaad, iets wat moest gebeuren maar waar ik tegenop keek. Naar het Oosten zou niet makkelijk worden. En ik wist zeker, angst zou komen. Voor de zee, voor storm, voor alles wat stuk en fout kon gaan. Waarom überhaupt? Toch heb ik het gedaan. Waarom? Omdat ik Paul niet alleen wilde laten met datgene waar ook hij niet naar uitkeek. Omdat ik deze reis wilde afmaken, niet weglopen als het moeilijk werd. Samen doorzetten. Maar dan wel met iemand erbij. De keuze om een opstapper mee te nemen, was geen beslissing van één nacht. Paul en ik zijn een geoliede machine, eentje met een complexe gebruiksaanwijzing. One of a kind . En wilden we dat een opstapper aandoen? Of zou de opstapper zelf een extra zorg zijn? Eerst was het dus een No Go. We zouden het samen doen. Maar achteraf was de keuze om met zijn drieën te gaan goud waard. De eerste twee zeildagen van de oversteek waren heerlijk. Zon, comfortabele koers en rustig de katterigheid weg laten vloeien. De derde ochtend werd ik wakker van rumoer. Ik hoorde Paul heel hard roepen: “We maken water!” Zoet water maken met deze deining? Dacht ik half slaperig. Dat is raar. Dat kan toch niet? Maar het bleek anders, er kwam letterlijk zeewater het schip binnen.