De grillige schoonheid van Schotland werd het niet. Wat we na 23 dagen oversteken nodig hadden, was rust, stabiliteit en lekker weer. Na Ierland kusten we de Scilly-eilanden zonder er te zijn. Geen zin in gedoe met rommelig weer. En zo werd het de Engelse zuidkust. Hoppend van baai naar baai. Naar zeilvrienden en familiebezoek in Plymouth. In Plymouth stapte Linda aan boord: twaalf dagen een gezellige metgezel, een cadeautje! Er werd weinig gezeild, maar veel gewandeld. Langs het South West Coast Path, of zoals wij het noemden: het ‘korreltje zout-pad’. Naar het intense, beroemde boek dat onlangs nog in opspraak was. De paden zijn prachtig: glooiend, kuitenbijters en adembenemende uitzichten. Even stoppen om bramen te plukken, de steilte van de krijtrotsen bij Old Harry and His Wife te voelen. Onderweg pubs, gevuld met mensen en handen vol glazen zonder schuim, Engelse gastvrijheid en droge humor. Het voelt als vakantie, en steeds meer als de laatste dag op weg naar huis. Naar een stal die ruikt. "Bijna thuis!" horen we overal zeggen. Ik hoor het mezelf ook zeggen. Maar wat ís thuis eigenlijk? Hoever moet je reizen om te voelen wat thuis is?Margriet vroeg het me via de socials. Ze dacht dat ik dat na 3 jaar en 3 maanden reizen vast zou weten. Haar woorden bleven haken. En nu weet ik dat ik het weet.