Nevernooitmeer

Charlotte Dorren

Daar is Kinsale! De mist trekt op, de zon breekt door en een rotsige, kustlijn met glooiende, groene en gele velden verschijnt. Vanuit de verte zie ik ze aankomen, dolfijnen. Ze sjansen, springen en spelen op Quelinda’s boeggolf, alsof ze ons verwachten, verwelkomen. De vuurtoren verdwijnt uit het zicht en de baai opent zich. Mestgeur dringt binnen. Verderop grazen koeien. De geur van land. Wat ben ik blij!



Ooit zou ik de oceaan terug oversteken. Ik zag het als een noodzakelijk kwaad, iets wat moest gebeuren maar waar ik tegenop keek. Naar het Oosten zou niet makkelijk worden. En ik wist zeker,  angst zou komen. Voor de zee, voor storm, voor alles wat stuk en fout kon gaan.


Waarom überhaupt?


Toch heb ik het gedaan. Waarom? Omdat ik Paul niet alleen wilde laten met datgene waar ook hij niet naar uitkeek. Omdat ik deze reis wilde afmaken, niet weglopen als het moeilijk werd. Samen doorzetten.

Maar dan wel met iemand erbij. De keuze om een opstapper mee te nemen, was geen beslissing van één nacht. Paul en ik zijn een geoliede machine, eentje met een complexe gebruiksaanwijzing. One of a kind. En wilden we dat een opstapper aandoen? Of zou de opstapper zelf een extra zorg zijn? Eerst was het dus een No Go. We zouden het samen doen. Maar achteraf was de keuze om met zijn drieën te gaan goud waard.


De eerste twee zeildagen van de oversteek waren heerlijk. Zon, comfortabele koers en rustig de katterigheid weg laten vloeien.

De derde ochtend werd ik wakker van rumoer. Ik hoorde Paul heel hard roepen: “We maken water!”
Zoet water maken met deze deining? Dacht ik half slaperig. Dat is raar. Dat kan toch niet? Maar het bleek anders, er kwam letterlijk zeewater het schip binnen. 

Zinken we!?


‘Zinken we!?’ Ik vloog mijn kooi uit en zag het vooronder openliggen, hoorde water klotsen. Matrassen en spullen lagen overal. Snel werd ik bijgepraat over het van kwaad tot erger wordende zeewater wat naar binnen stroomde. Paul en Ronald allebei in de weer met emmers, doeken en een extra bilgepomp. Door de koers aan de wind en de hoge deining bleef het water over de boeg en dek stromen. We streken snel de zeilen en legden de boeg in de wind. Dat we nu naar Afrika voeren en niet naar Europa was van latere zorg. Op de motor konden we werken! Water wegpompen, het probleem zoeken en oplossen.


Een verstopt loosgat in de ankerbak was de boosdoener. Met een ragger lukte het de viezigheid eruit te krijgen. Voor de zekerheid boorde Paul een extra gat in de romp. Dat zou ons niet nog eens gebeuren. Minstens 2000 liter water pompten we overboord met een extra elektrische pomp.

Na vier uur waren we droog en schoon, en weer terug op koers. Uitgeput, met een hoofd nog vol spanning maar in controle. Wat had het veel erger kunnen zijn. Ik hield wacht terwijl de mannen bijsliepen. De adrenaline zakte. Niet weg, maar naar een voortdurende staat van paraatheid die ik de hele oversteek gevoeld heb. Ik denk niet dat ik me de hele reis echt heb kunnen ontspannen.


Echt bang was ik toen niet. Dat kwam later pas, toen de wind en golfstroom zich plotseling fel tegen keerde. De golven piekten zo hoog en onvoorspelbaar dat ze me lamlegden. Ik maakte snel de mannen wakker. Aangelijnd trotseerden we de agressie van de zee, pasten het zeil aan en koersten zuidwaarts, wachtend tot de wind bedaarde. Een halve dag later surften we met 14,5 knoop over dezelfde golfstroom weer verder richting Azoren. Want die eilanden hielden we als escape. De zee, zo veranderlijk en verraderlijk. 

Storm Andrea raast


Tijdens de oversteek werd de eerste genaamde storm een feit. Storm Andrea raasde dwars over onze koerslijn. We deden alles om ervan weg te zeilen, ik draaide mijn duimen tot ze zeeziek werden. Het weer was haast het enige gespreksonderwerp. Verder vooruitkijken dan een paar dagen wat je graag zou willen, was onmogelijk. Gekunsteld en verplicht muziek draaien ter afleiding en snoeperij hielp iets. Ook hadden we steun van andere zeilers. Eén voorzag ons elke dag van meteorologisch advies, een bevestiging van wat we deden, een geschenk. Andrea verloor haar kracht in de boeken maar gaf nog altijd 45 knopen wind en golven van 4,5 meter. Het kleinste puntje zeil voerde ons nog altijd met 8 knopen vooruit.


Steeds was er een plan. Met twee mannen aan mijn zijde voelde dat fijn. Doelgericht en rationeel. Maar in mijn eentje aan dek kon het heel anders zijn. Toen een golf over dek sloeg en ik vanaf de top de diepte inkeek was de ratio gauw weg. Ik huilde, was bang, voelde me nietig. Bang voor nóg een grotere golf, bang dat Quelinda het niet hield. Maar wat is zij sterk, en stabiel! 

Ontsnapping aan de realiteit



Ik kan je ook niet uitleggen hoe het écht is om je voortdurend schrap te moeten zetten bij alles wat je doet. Op het toilet zitten, een schoen aantrekken, een boterham smeren — zelfs gewoon verplaatsen of slapen vraagt kracht. Het is uitputtend.


De kombuis was mijn terrein. Een fijne bezigheid, een uitlaatklep. Maar ook vaak een uitdaging onder zeegang. Op twee dagen na lukte het me om echt te koken. Van risotto, tot lasagne, salades en stamppot. Het hield de moraal hoog, voedde tenminste. Wanneer het niet ging, werd het soep uit blik. Mijn lijf draaide overuren. Slapen voelde als een ontsnapping aan de realiteit, als een poging mijn lijf te laten herstellen. Ik verlangde naar diepe rust.


Dankzij Ronald, konden we de nachtwacht verdelen. Er was meer rust en er waren extra handen in onverwachte, pittige situaties. En dat bleek een verademing. Zijn aanwezigheid zorgde voor gezelligheid en enthousiasme. Het hielp relativeren waar we anders wellicht vast zouden lopen in stilzwijgen of patstellingen. Het haalde de scherpe randjes van de overtocht weg. En het gaf hem de kans om een droom te leven. Om een oceaanoversteek van zijn bucketlist te kunnen schrappen. Hij had er maanden naar uitgekeken en kijkt terug op een mooie ervaring.

Toch nog genieten?


Ik dwong mezelf steeds te bedenken waarom ik er zelf naar uitkeek. Het was vooral omdat ik wist dat met deze oversteek Europa naderde. Het was ook omdat ik het gevoel wilde hebben dat ik niet was weggedoken, maar doorgezet had. En omdat ik wist dat de zee me ook haar pracht kon laten zien. Ik hoopte de grote reuzen te ontmoeten.


En of die kwamen. Ik werd opgeschrikt door het uitblazen van lucht. Een fontein van water spoot omhoog en meters grijze ruggen gleden door het water. Drie vinvissen, zo dichtbij als ze waren. Ik smolt. Genoot. Misschien wel een vader, moeder en kind. Want eentje was een stuk kleiner. Waren ze nieuwsgierig of werden ze mijn kant opgedreven door het tegemoetkomende containerschip?


Ik vond dat het vrachtschip met 0,4 mijl afstand, en 15 knopen snelheid, te dichtbij kwam. Ik riep op en vroeg naar zijn intenties. Niets. Geen reactie. Een paar minuten later kwam er een gebrekkig antwoord in het Engels met Indiaas accent. Ik zou zo terug gebeld worden.


‘Quelinda, Quelinda, Quelinda….. ‘Daar was het schip weer. Een andere man, ditmaal beter verstaanbaar had me gezien. ‘Ik zie je op AIS, maar waar zit je verlichting?’

‘Ik ben onder zeil en nog te ver weg voor jou om me te zien. Mijn licht zit in de masttop.’

De man verzekerde me dat hij me in gaten hield en ruim zou passeren. Ik hield koers, bedankte hem en wenste hem een goede wacht. Niet veel later volgde een korte reactie: ‘Quelinda, je licht is zichtbaar.’ 

Heus, ik heb genoten van de oversteek. Van voorbijdrijvende Portugese oorlogsschepen, zon die de oceaan liet stralen, de walvissen, een onverwacht gesprek met een kapitein in de schemering en de momenten dat we aan boord een team waren. 

Iedereen bleef het me ook maar zeggen: geniet ervan! Vergeet niet te genieten, Charlotte.
Een mantra wat ik mezelf ook maar bleef inprenten. Ik wil eerlijk zijn. Geen geromantiseerd verhaal vertellen. Het genieten woog niet op tegen de voortdurende fysieke en mentale spanning die ik heb gevoeld.


Die eerste avond hoorde ik het voor het eerst in de Ierse pub vol gezelligheid en leven:


“And it’s no, nay, never
No, nay never no more
Will I play the wild rover
No never no more”


Ik moest lachen. Van Newport, Rhode Island, Amerika naar Kinsale in Ierland. Maar liefst 23 dagen op zee. Dat zijn 3346 mijl en omgerekend 6200 kilometer.

Terwijl het glas koud was en de pub warm, voelde ik alles tegelijk: trots, vermoeidheid, dankbaarheid, ontlading. De woorden van het liedje bleven hangen en ik zong het in mezelf toen we terugliepen naar boord. Zelfs toen ik in bed lag was ik het nog niet kwijt.


“No, nay never no more
Will I play the wild rover
No never no more”


Een oceaan oversteken? Dat nooit meer.
Oceaan, je bent gewoonweg te groot en te intens voor mij.

© 2025 

Alle rechten voorbehouden | Share a Lot

Piketpaaltje

door Charlotte Dorren • 19 mei 2025
Altijd als Paul erover begon, knikte ik. Alsof ik het ook zag: voor anker bij het vrijheidsbeeld. Zijn droom. Zoals Suriname die van mij was. Maar voor mij was New York vooral ver weg en te groots. Het leek me sterk dat we er echt zouden komen. Een jaar geleden hoopte ik stiekem nog van niet en dacht dat we vast wel eerder zouden afbuigen. Het wisselende weer, de lange afstanden. Ik keek er niet naar uit. Waar leg je aan in een stad die nooit stilstaat? Hoe hard stromen de rivieren die miljoenen mensen voorzien? En past een schip als het onze wel ergens tussen staal, sirenes en skyline? Te veel vragen. Te veel onzekerheid. En als het dan te groots wordt, klap ik dicht. Dan druk ik nieuwsgierigheid weg als een ongeduldige gast aan de deur en doe alsof er niemand thuis is. Minderjarig Paul is anders. Waar mijn gedachten dwarrelen en twijfels blijven, legt hij lijnen vast. Een route in zijn hoofd bestaat lang voordat we ook maar één mijl gevaren hebben. En daar is lastig van af te wijken. Stap voor stap vult hij het plaatje in, tot ook ik het begin te herkennen en kan omarmen. En morgen is het dan zover. We varen zowaar The big Apple binnen. Op eigen kracht. Op eigen kiel. Met gezonde spanning en geen weglopen meer. Ongelooflijk. Want wat een stad is dat! Ik was zestien toen ik er voor het eerst kwam. Een bizar verhaal eigenlijk. Ik won de hoofdprijs van een ontwerpwedstrijd van een deodorantmerk en damesblad: knippen, plakken, kleuren. Uren heb ik er als puber op gezeten. Officieel mocht ik niet meedoen, ik was minderjarig. En dus schreef ik me in onder mams naam. Ik weet nog hoe ze met een grote glimlach de reischeque en de bos bloemen in ontvangst nam. Het deed een beetje pijn omdat ik daar niet stond. Maar wat was ik trots op mezelf.

Koersverandering

door Charlotte Dorren • 30 april 2025
Daar zitten we dan. Met z’n tweeën aan dek, een kop thee in de hand. Het is donker en stil. Het water als een spiegel met slechts een paar boten dobberend om ons heen. Paul wijst naar de horizon. “Daar gebeurt het straks. Nog 30 seconden.” Ik verwacht iets kleins, zoals een vuurpijl. “Zouden we überhaupt iets horen, denk je?” “Geen idee’, fluistert Paul. ‘nog tien seconden, negen, acht…” Maar dan… dat licht! Het is bizar. De horizon gloeit op als een versnelde zonsopkomst. En dan een flits, kaarsrecht omhoog. Quelinda trilt, de lucht barst open en roffelt wanneer de raket de geluidsbarrière doorbreekt. Wat een enorme kracht. Wat een magie.  Voor anker op de Intracoastal Waterway , kijkend naar een raketlancering vanaf Cape Canaveral, het is alsof de hemel ons weer laat zien hoe onbegrijpelijk bijzonder dit leven is. De hele ICW-route langs de Oostkust van Amerika blijkt vol te zitten met deze momenten. Een slingerende waterweg vol contrast. Van mondaine zomerhuizen tot verlaten kreken, van adrenaline tot verstilling.

Howdy!

door Charlotte Dorren • 27 maart 2025
Amerikanen die zijn zo overdreven, niet? ‘Hi, how are you doing?’ klinkt overal en altijd, maar het antwoord lijkt niemand echt te interesseren. Toch kan ik je zeggen, deze eerste indruk is bedrieglijk. De eerste echte kennismaking met Amerikanen komt niet in de vorm van een praatje bij de supermarkt of de wasserette dit keer, maar in een noodsituatie op het water. Na een stevige nachtelijke tocht van 180 mijl vanuit de Bahama’s naderen we West Palm Beach, Florida. De zeedeining en de stroming van de invaart zijn fors. We zijn blij dat we in de luwte van de rivier terechtkomen. Terwijl de stad ontwaakt, maak ik, moe en voldaan, voorop het anker klaar. De wind trekt aan mijn haren. En dan hoor ik Paul’s stem zelfs boven de harde wind uitgalmen. ‘Charlotte, het gaat niet goed!’ schreeuwt hij. ‘Jan is gevallen. Hij denkt dat hij iets gebroken heeft. Ze hebben hulp nodig.’ Snel ankeren we Quelinda . Paul laat de bijboot zakken en vaart naar buddyboat Yulunga om te helpen. Erika, Jan’s vrouw, heeft mankracht nodig bij het laten zakken van de stroeve ankerketting. Intussen blijf ik aan boord en roep de Amerikaanse kustwacht op. Ik leg de situatie uit, geef onze coördinaten door en wacht op hulp. Hoe snel zal er iemand zijn? Ik blijf standby op de marifoon en houd ons Amerikaanse telefoonnummer bij de hand. Nog geen tien minuten na het eerste contact is er een sheriff- en politieboot en niet veel later de ambulanceboot. De rust, efficiëntie en betrokkenheid van de hulpverleners zijn immens en even nodig.

Bahamablauw

door Charlotte Dorren • 5 maart 2025
De Bahama's, een betoverende archipel ten noorden van Cuba en ten oosten van Florida, bestaat uit meer dan 700 eilanden en 2.400 Cays. Sinds 1973 is het onafhankelijk van Groot-Brittannië, maar politiek en historisch gezien, nog altijd nauw verbonden. Koning Charles is het staatshoofd. De sfeer op de kleinere eilanden is kleurrijk en gemoedelijk, een scherp contrast met drukke hoofdstad Nassau, waar miljoenenjachten en giga cruiseschepen het sfeerbeeld bepalen. Overdag een bruisend geënsceneerd toneel, maar zodra de schepen vertrekken, blijft een uitgestorven decor achter. Na inkopen in Nassau gaan we dan ook gauw op zoek naar het echte Bahama gevoel.

Veerkracht

door Charlotte Dorren • 24 januari 2025
De eindeloze zee strekt zich voor ons uit. De zeilen staan er strak bij en het laatste stukje Cuba verdwijnt achter de horizon, alsof het een afgesloten hoofdstuk is. Ik erger me zoals altijd aan de kriebelende haartjes in mijn gezicht en veeg ze weg. In tegenstelling tot het gevoel van Cuba, dat laat zich niet zo eenvoudig wegvegen. Zelfs voor Cubaanse begrippen was het concertkaartje van nog geen 10 dollarcent goedkoop. Toch was het 19e-eeuwse Tomas Terry-theater, in het centrum van Cienfuegos, amper voor een kwart gevuld. En dat terwijl er een populaire band speelde. Het had ook niets te maken met de schoonheid van het gebouw. De marmeren vloeren en zuilen, de plafondschildering en de rode, velours podiumgordijnen met gele kwasten, straalden grootsheid en allure uit. Zelfs de door de coulissen vliegende vleermuizen deden niets af aan de charme. Waarom de meeste stoelen dan wel leeg bleven? Dat probleem ligt veel dieper. Tamara, in haar vlammende fluorlegging en shirtje, begeleidt ons via een kronkelig zandpad naar het bootje om het meer met flamingo’s te bezoeken. Onderweg praat ze over haar leven. 'Mijn zeven katten krijgen eerst eten.' Tamara werkt zeven dagen per week, voor 24 dollar per maand. Net als iedereen krijgt ze een basisrantsoen: een paar kilo rijst, wat bonen, een flesje olie en wat koffie. Daarnaast betaalt ze wat voor elektriciteit en water. Het huis kreeg haar familie van Fidel Castro. Maar als er iets extra’s nodig is, zoals medicijnen, wordt het ingewikkeld. Het is er niet of het is heel duur. Een spijkerbroek kost 20 dollar en een telefoon een heel jaarsalaris. Toen haar kaak ontstoken was, moest ze de dokter cadeautjes geven om geholpen te worden. Een paar uur later bedanken we Tamara voor haar openheid en het schouwspel van de vele flamingo’s en gaan op weg naar de markt.

Vrijheid

door Charlotte Dorren • 25 december 2024
Cuba verkeert letterlijk en figuurlijk in zwaar weer. Orkaan Oscar raasde eind oktober over het land, en daarna zorgde een aardbeving voor opschudding. Ook het regime roept vragen op. Er wordt gezegd dat er niets is: geen voedsel, geen brandstof. Sterk verouderde energiecentrales zorgen ervoor dat mensen vaak zonder stroom zitten. Basale levensbehoeften die wij als vanzelfsprekend beschouwen, ontbreken. Wat doet dit met de mensen? En wie zijn wij om daar nu de toerist uit te hangen? Kunnen we beter wegblijven of moeten we juist gaan? Onze wens is om dit land met een open mind te bekijken en te begrijpen. Er zijn genoeg oordelen over Cuba, maar geef ons de kans om ons eigen beeld te vormen. Ter voorbereiding lezen we ons in, en dat helpt de situatie beter te begrijpen. In het kort wil ik die zoektocht graag met jullie delen.

Onvoorspelbaar

door Charlotte Dorren • 4 december 2024
De omstandigheden bepalen het tempo, en wij passen ons aan. Ineens, is daar dat gekoesterde weergaatje. Verre van ideaal, weermodellen worden het maar niet eens, maar het is een kans. Een kans om noordwaarts weg te zeilen uit een land waar we haast vastgeroest zijn. Wegkomen uit Panama is niet eenvoudig. Het ligt aan lagerwal. Hier heerst óf geen wind, óf tegenwind. En de zee verkeert nog altijd in de afterparty van het orkaanseizoen. Squalls De eerste 72 uur van onze vijf daagse tocht, bromt de motor. Een klein zeiltje helpt in te slingeren. De Japanse noedels smaken goed ondanks de katterigheid. Het is wennen aan de deining na zo lang niet op zee te zijn geweest en het is druk. Op onze koerslijn vele grote zeeschepen die net als wij de ultieme route proberen te vinden. En dan, op dag drie gaat de motor uit. Eindelijk is er wind. En hoe! Het is alsof we een test krijgen van de meester, de zee himself . Squall na squall , ministormen, doorstaan we.

Thuiskomertje

door Charlotte Dorren • 24 oktober 2024
“Oh nee,” verzucht Jorge, onze vertrouwde taxichauffeur. Hij had het al eerder opgemerkt, het subtiele trekken aan het stuur, maar nu is het onmiskenbaar. In stilte hoopte hij de jachthaven van Shelter Bay Marina te kunnen bereiken en het probleem daar op te lossen. Maar het schrijnende geluid van de velg die over het ruwe asfalt schraapt, gaat intussen door merg en been. Jorge mindert vaart, wacht tot hij een opening in de dichte begroeiing ziet, en stuurt de auto behoedzaam de smalle berm in. We stappen uit in de schemering van de vallende avond. Om de reserveband tevoorschijn te halen, moet eerst 46 kilo ruimbagage uit de achterbak worden getild. De stevige, harde koffer leggen we eerst neer en daarna stapelen we de zachte tassen er bovenop om te voorkomen dat ze in de modderige berm terechtkomen. Tijgermuggen De noodband die hij met trots tevoorschijn tovert, lijkt wel een formule 1 band zo glad. Er is geen enkel profiel meer zichtbaar. Omdat de velg kleiner is dan die van het voorwiel en daar dus niet past, wordt Jorge inventief. Het achterwiel gaat naar rechtsvoor waar het lek was en het te kleine thuiskomertje neemt de plek rechtsachter in. De zwoele warmte valt als een sluier over ons heen. Zweet parelt alsof we in de sauna staan. Binnen mum van tijd worden we belaagd door muggen die zich gretig tegoed doen aan ons bloed. Gauw graai ik naar muggenspray als zelfs Jorge onrustig wordt. Want rondvliegende tijgermuggen die dengue, knokkelkoorts, overbrengen is hier geen uitzondering. Daar wil je niet mee besmet raken. Bijna thuis Daar sta ik dan, mijn telefoon omhooghoudend om Jorge en Paul bij te lichten. De zoete geur van Panama hangt zwaar in de lucht, terwijl de vogeltjes een laatste concert fluiten voor de nacht hen tot stilte dwingt. Met een oude, roestige krik en enthousiasme klaren de mannen binnen twintig minuten de klus. Langzaam en voorzichtig zet Jorge de auto weer in beweging. De donkere weg strekt zich uit door de jungle. Terwijl we verder rijden realiseer ik me dat we bijna thuis zijn. Thuis in een compleet andere wereld dan de wereld waar we gisteren nog van wegvlogen. Dat wordt mooi! De zomer in Nederland heeft ons dit jaar zoveel goed gedaan. Dit keer geen verdriet, maar volop genieten van het warme weerzien met familie en vrienden. Elke omhelzing een thuiskomen, in elk gesprek weer dichter bij elkaar. De kroon op deze zomer was het moment dat we de sleutel in handen kregen van ons nieuwe huis, gekocht terwijl we nog aan de andere kant van de wereld zaten. Het voelde als een belofte van iets nieuws, iets vast, van steen. We hebben keihard gewerkt aan de verbouwing. Niet gemakkelijk, maar met elke geplaatste muur, elke schroef en verfstreek groeide ons gevoel van trots en dankbaarheid. Wat wordt dat een mooi thuis! Door de golven gedragen Eenmaal terug in Panama voelt het alsof we aan de terugreis naar Nederland zijn begonnen. Waar je normaal in één dag met de auto of het vliegtuig weer thuis bent, gaan we met weer, wind en seizoenen als onze gids, langs de Cayman-eilanden, Cuba, de Bahama’s en de oostkust van Amerika. De geur van zout water, het zilte op onze lippen en de eindeloze horizon als onze begeleiders. Het Vrijheidsbeeld in New York zal ons laatste piketpaaltje zijn voordat we in juli aan de grote oversteek van de Atlantische Oceaan beginnen. Terug naar Nederland, gedragen door de golven.

Time out

door Charlotte Dorren • 10 mei 2024
‘Ben er klaar mee.’ Met die woorden komt Paul me tegemoet met de dinghy. Vanochtend hadden we een slechte start samen. Mot om onbenulligheden. Allebei behoefte aan eigen ruimte. Paul had me met veel plezier op de kade afgezet en ik was nog veel blijer met vaste grond onder mijn voeten. Weg van het geklauter aan boord en gezoem van ventilatoren. IJskoude kokoslimonade, al wandelend plaatjes schieten en boodschappen doen, daar had ik zin in! Dat maakt me altijd weer blij. Na een paar uurtjes had ik alles gedaan wat ik wilde en mijn frustratie achtergelaten. Bij Paul ging het anders. Smerig en bezweet pakt hij mijn volle tassen beet. ´We kunnen geen water meer maken. Die kutgenerator is weer stuk. ´ ´Wat!? Alweer? Hoe kan dat nou?’ Dit is de tweede, dure motor in nog geen twee jaar tijd. ‘Ja, zeg jij het maar. Naar zijn grootje, het lager is kapot. Ik weet het niet meer Charlotte. Ik ben er zo klaar mee. Misschien moeten we de boot maar gewoon verkopen en een ticket naar Nederland boeken.’ ‘Wat? Quelinda wegdoen?’ Dat zal toch niet. Zeker niet uit zijn mond. ´Klotehitte hier ook. Werkelijk alles gaat stuk. Weken onderhoud gedaan en weer lopen we achter de feiten aan op een plek waar niets te krijgen is. En dan heb ik het nog niet eens over wat dit geintje gaat kosten.’

Verk(n)ocht

door Charlotte Dorren • 31 maart 2024
Dit mag gewoonweg niet aan onze neus voorbijgaan. Verstandelijk probeer ik heus te beredeneren dat als het niet lukt, er vast weer iets anders op ons pad komt. Maar wat dan? Het is een gedachte die me zolang als we op reis zijn, onzeker maakt en bezighoudt. Het staat in een oud straatje met leilindes voor de deur. Aan het park, in het centrum. Notabene vorig jaar, toen we in Nederland waren, hebben we nog briefjes bij de bewoners in de bus gedaan om ons enthousiasme kenbaar te maken. Al 20 jaar willen we daar wonen en zo graag oud worden. En nu staat er prompt een lieflijk geveltje te koop.  Dromen, durven en doen. De spreuk gaat opnieuw op. Net zoals toen we besloten op wereldreis te gaan. Huis en banen vaarwel durfden te zeggen. En nu is het dit wat ons in complete verwarring brengt en ons uit de comfortzone rukt. Hier, aan de andere kant van de oceaan, waarin alles onmogelijk lijkt.
Meer posts